گلدبرگ: نفس راحت یک نسل
متن در ادامه مطلب

داغ ترین بحث این روزای دنیای سرگرمی از عربستان سعودی شروع شد، ورزشگاه بزرگ و استقبالی خوب که آماده تقابل دو ورزشکار از دو نسل متفاوت بود . آخرین مهره wcw و ecw  در مقابل جدیدترین شاه ماهی WWE که حسابی تو دل یک سری از رسلینگ فن ها جا باز کرده .

تقریبا همه تماشگران و بینندها آماده شکست او بودن حتی ضریب پیروزی این پیرمرد خوش استیل زیر ۱۰٪ شده بود . اما به یک باره ورق برگشت ، گلدبرگ تمام نشدنی ظرف فقط سه دقیقه با ۴ اسپیر و یک جک همر نه چندان دلچسب موفق شد عملا چهره ترسناک فیند  بری وایت را نابود کنه و برای دومین بار به مقام قهرمانی کمربند یونیورسال برسه ، کمربندی که  دفعه اول با همین رکورد مشابه از براک لزنر گرقته بود. گلدبرگ بر قله دنیا قرار گرفت و در کنارش صدای آرادی یک نسل قرار داشت . ولی چرا باید از قهرمانی گلدبرگ راضی بود و مهم تر اینکه چرا قهرمانی گلدبرگ به نفع رسلینگ هست؟

 این رشته سری دراز دارد.
به نظر کسانی چند ساله پای شوهای میشینن پیروزی گلدبرگ یه ایده مسخره و کاملا بی فایده میاد اما بیایید به چندین سال عقب تر برگردیم!
روزهای پایانی جنگ ماندی نایت وار  که نابودی ECW که آخر به تغییر برند که شاید  نام هایی آشنا مثل WWF  رو شنیده باشید.که بعدها برای فرار از مالیات به WWE تبدیل شد.
در طول دوره های مختلف تمامی قهرمان های نسل قدیم کم کم به WWE  برگشتند  و بعضی هاشون بازگشت های باشکوهی داشتند .

دیبو ها و ورود هایی کاملا در حد اندازه یک افسانه هر آمدنی رفتنی داره و وداع قهرمانان یک پس از دیگری تلخ و تلخ بود.

گرچه تمام رسلینگ فن ها راضی به این شکست ها بودند و قهرمانانی بزرگ شکل گرفتند .
 د راک و جان سینا و رندی اورتن

همگی از نردبان پیشرفت فیود با آنها بالارفتند و به انقدر این کار رو خوب انجام دادند که کم کم خودشون رو به عنوان سوپراستار مطرح کنند.

افسانه ها جایگزین شدند و همه بلاخره این واقعیت رو پذیرفتند که نسل عوض شده است.
اما یک نکته همیشه در ذهن همه وجود داشت و اون تلخی باخت های قهرمان هایی بود که باهاشون بزرگ شده بودند.
از هالک هوگن ، کوین نش ، التیمیت وورییر ، ماچو من ، مستر تی ، راک ، ریک فلر و استیو آستین
این افراد خداحافظی های قابل قبول داشتند و با حتی راک و فلر و بعضا آستین هنوزم مقطعی برمیگردن و خاطره سازی میکنند. ولی افسانه هایی بودند که رفتنشون داغ بر دل طرفدارانشون گذاشت و خیلی ها رو از کمپانی شاکی کرد:

استینگ
یک قهرمان بزرگ و مردمی که حتی قبل از معروف شدن شخصیت هایی هالیوودی مثل جوکر با هیبت خودش تمام ملت رو شگفت زده کرده بود ، نماد قهرمانی که در سایه زندگی میکنه و برای عدالت بلند میشه ، استینگ با همون هیبت ، استیل و ورودهای شوکه آور وارد WWE شد و دل همه رو با نوستالژی های خاطره انگیز لرزاند ، اما در آخر فقط یک میدکارت رسلمنیا و یک گرند مو برداشته در سامراسلم که هردو به شکست منتهی شد ازش باقی موند. بدترین کارنامه ممکن که حتی دشمن این قهرمان هم تصورش رو نمیکرد.

کرت انگل
بهترین ورزشکار کشتی آمریکا که با پای تقریبا شکسته قهرمان المپیک شده و قله های کمپانی رو یکی پس از دیگری فتح کرد در آخر کارش رو با باخت خجالت آور به کوربین در مید کارت رسلمنیا به پایان رسوند.

کین
هیولای آتشین WWE که زمانی همه از ورودش وحشت میکردند در آخر کارش به Hall of fame هم نرسید و عملا در گرداب WWE محو شد.

راب ون دم
شاید بشه ازش به عنوان پشگام نسل کسانی که خودشون رو هایر فلایر مینامند نام ببریم که طرفدارانش اصلا کم نبودند اما خب بهترین اتفاقی که پس از برگشت براش افتاد بردن ست رالینز در یک شو هفتگی بود گه البته این بردش کمتر ۲۴ ساعت براش شیرین بود.


گلدبرگ
این مرد آخرین نفری بود که باتوجه به نفرات قبل همه انتظار نابودیشو داشتند ، آخرین مهره نسل قبل برای قربانی شدن وارد WWE شد. اما بر خلاف انتظار گلدبرگ راضی به نابودی کریرش نبود ، گلدبرگ با رکورد ۱۷۳ پیروزی در گذشته هنوز از پیروزی سیر نشده بود و هروقت میاد در اولین سطح مسابقه میده و به هیچ عنوان از قبل بازنده نیست ، او شاید تا پنج سال آینده هیچ نقشی در دنیای سرگرمی نداشته باشه ، اما با قهرمانی هاش زخم هایی رو ترمیم داد که سال هاست طرفدارا و قهرمان هاشون تو دلشون مونده بود. قهرمانی گلدبرگ دل خیلی ها رو شاد کرد و اینو میتونید از ۴۱ هزار لایک در مقابل ۳۴ هزار دیسلایک در کلیپ  قهرمانی آخرش در یوتیوب و هم چنین  نیم میلیون لایک تصویرش اینستاگرام کمپانی تشخیص بدید که کف ترازو به نفع این پیرمرد دوست داشتنی سنگینی میکنه .

مقاله از دوست خوبم علی